1. Bez skrzydeł

Rozdział pierwszy, co prawda jest troszkę nieokrzesany jednak mam nadzieję, że udało mi się wszystko w nim umieścić. Jest bardzo krótki, zadbam by następny był dłuższy. Drugi powinien pojawić się w Grudniu, tak sądzę. To dopiero początek, jednak chce zadedykować rozdział mojej kochanej Nagato, która w mentalny sposób zmuszała mnie do pisania. Dziękuję :)

1 - Bez skrzydeł.

Krok. Krok. Krok. Obrót. Podskok. Slite. Kontrreakcja. Kontrreakcja. Kontrreakcja. Ślizg....

Gaara, od dobrej godziny wpatrywał się w swojego przyjaciela, który, jak w transie poruszał się po parkiecie. Taki uśmiech, jak teraz nie gościł na jego twarzy w żadnej innej sytuacji. Naruto uwielbiał tańczyć. Nie! On to kochał. Wiele poświęcił, by móc kształcić się w tym kierunku. Gaara spojrzał na zegarek. Do lekcji pozostało niewiele czasu. Sięgnął po pilota, którym chwilę później wyłączył sprzęt. Uzumaki zatrzymał się ciężko oddychając i spojrzał na przyjaciela.

Jego szara bokserka była mokra od potu, a przydługie kosmyki włosów przykleiły mu się do policzków.
- Idź się umyj, bo nie zdążymy na lekcje – powiedział Sabaku, rzucając w przyjaciela puchatym ręcznikiem.
Naruto zerknął na zegar wiszący na ścianie.
- Już tak późno? Kiedy to zleciało? – Pokierował się do łazienki po drodze zdejmując koszulkę. – Gaara? – zawył.
- Ym?
- Zrobisz mi coś na śniadanie? – Spojrzał na przyjaciela takim wzrokiem, że Sabaku już wiedział, że nie będzie potrafił mu odmówić.
- Dobra – warknął niezbyt groźnie, na co Naruto krzyknął uradowany i zamknął się w łazience.

Z upragnieniem klasa 1 B wyczekiwała dzwonka . Wraz z nim miał rozpocząć się, równie wyczekiwany weekend. Niektórzy mieli zamiar wrócić do domu i na spokojnie odespać tydzień, inni naszykować się na zajęcia, a jeszcze inni wybrać się na imprezę. To ostatnie pokrywało się z planami Gaary i Naruto, którzy po powrocie do domu, musieli w niecałe trzy godziny naszykować się na imprezę urodzinową ich przyjaciela. Pożegnali się przy stacji metra , Naruto wchodząc do pociągu, a Gaara kierując się do domu na piechotę.

- Naruto, Gaara już przyszedł! – krzyknęła pani Uzumaki, wpuszczając nastolatka do domu. – Wejdź – nakazała, uśmiechając się przy tym serdecznie, po czym pokierowała się do kuchni. Na chwilę się jeszcze zatrzymała przed wejściem, by ponownie zawołać syna.
- Naruto!
- Chwila, no! – Usłyszała z góry i już pewna weszła do kuchni.
- Napijesz się czegoś? – zapytała nastolatka.
- Soku, jeśli jest.
- Nalej sobie – poleciła, gdyż sama była w trakcie robienia masy na ciasto.
- Ktoś cię odwiedza, ciociu? – zapytał Gaara, po czym upił łyk soku.
- Pani Chihahu obiecała przyjść z mężem.
- A co robisz?
- Babeczki z czerwoną fasolą – powiedziała, po czym zwróciła swój wzrok na drzwi. Na schodach rozległy się głośne kroki i Kushina była pewna, że to nie stado słoni, a jej syn schodzący na dół.
- Gotowy – wykrzyknął z chwilą, w której stanął w drzwiach.
- Nareszcie – powiedziała Kushina, jednak po chwili na jej ustach wykwitł piękny uśmiech.
- Dlatego przyszedłem wcześniej. – Gaara stanął obok Uzumakiego przyglądając się jego sylwetce. Miał na sobie luźną białą koszulkę z trzy-czwartym rękawem, na którą założył czarną kamizelkę zapinaną na jeden guzik. Czerwone spodnie i białe trampki dopełniały całości, sprawiając, że Naruto z pewnością będzie wyróżniał się w tłumie.

- To po co ja się tak spieszyłem? – jęknął zrezygnowany, opadając na krzesełko przy stole.
- Zawsze tak robię.
- Niby tak, nie mógłbyś przyjść kiedyś punktualnie?
- Wtedy byśmy się spóźnili.
- W sumie racja – przytaknął, biorąc z koszyka gruszkę i odgryzając kawałek.
- Kiedy macie pociąg? – zapytała Kushina.
- Za pół godziny – powiedział Gaara, zerkając na zegarek.
- To skoczę po rzeczy i możemy wychodzić. – Naruto wstał z krzesła i pognał do swojego pokoju.
- Pilnuj go, dobrze?
- Jasne, ciociu, nie spuszczę go z oczu.

- …Na miejscu będziemy około godziny dwudziestej trzydzieści – oznajmił kobiecy głos wydobywający się z głośnika.
Naruto i Gaara zajęli miejsca w czwartym wagonie. Swoje niewielkie bagaże trzymali pod nogami, żeby mieć pewność, że ich nie zgubią. Sabaku trzymał w ręku plastikowy kubek i co chwila popijał z niego kawę. Naruto, który nie był zwolennikiem tego napoju wolał napić się gorącej czekolady. Jechali w ciszy, jeden wpatrzony w krople deszczu spływające po szybie, drugi popijał gorący napój zastanawiając się nad sobą i nad swoim życiem.
- Naruto, muszę ci coś…

Do Kushiny Uzumaki, jak i Kakury Sabaku wraz z wybiciem godziny 19.37 zadzwoniły telefony. Obie kobiety nieświadome niczego odebrały je. Jedna zdenerwowana zadzwoniła po taksówkę, druga równie zdenerwowana, jak i wstrząśnięta wypuściła telefon z ręki. Dowiedziały się o wypadku pociągu, w którym byli ich synowie.

Mama Naruto i Gaary oraz jego siostra od dwóch godzin siedziały w ciszy na korytarzu, przez który, co chwilę przebiegała jakaś pielęgniarka. W pewnym momencie z sali wyszedł lekarz. Podszedł do kobiet, które jak na komendę powstały z miejsc.
- Zgony nastąpiły o godzinie 22.53, przykro mi – powiedział, po czym ponownie wszedł do sali.

Biel. Biel panowała wszędzie. Po środku stała postać, czarnowłosa kobieta w białej sukni. Przed nią leżeli dwaj chłopcy. Na białych łózkach. Obaj byli bladzi, ubrudzeni krwią, martwi. Kobieta uśmiechnęła się czule podchodząc do ich zimnych ciał i kładąc na ich czołach swoje dłonie. Po chwili ucałowała je i słysząc pierwsze piknięcia kardiografu i poruszenie pielęgniarek, które na nowo pojawiły się w pokoju zniknęła.
- Nigdy się tu takie coś nie wydarzyło. – rzekła pielęgniarka. – Śmierć kliniczna trwająca cztery godziny, zawołajcie lekarza.
Jedna z kobiet wybiegła z sali i po chwili wróciła do niej z lekarzem. On sprawdzając wszystko dokładnie wpisał coś do papierów i wyszedł, aby oznajmić rodzinie szczęśliwą wiadomość.
Kushina zalała się łzami, a Karura w ramionach córki uśmiechała się przez łzy. Obie były pewne, że już nic nie wróci życia ich synom, jednak Niebo było po ich stronie. Z westchnieniem ulgi mogły spokojnie wyczekiwać kolejnego dnia.